Via het project WIN heb ik SABIC in 2013 verlaten. Dit was een rare periode; veel collega’s wisten wel dat ze gingen vertrekken, maar toch hadden we gemengde gevoelens daarover. Het was niet zo moeilijk om het werk, maar wel om de collega’s te verlaten. Vele collega’s hebben zich toen bij de VGSE aangemeld; zo hebben we nog steeds contact en dat is heel fijn.

Mijn vrouw Riet begon in die tijd haar eigen bedrijf en ik nam de administratie voor mijn rekening; ik had tijd en was immers gek op computers en cijfers.

Tijdens de 5-km-loop voor hartpatiënten, waar Riet ook een stand had, liep ik iemand van de Health Foundation Limburg tegen het lijf en we kwamen in gesprek. De werkwijze en de organisatie van HFL spraken mij erg aan, want alle euro’s die zij, op welke manier dan ook, bij elkaar sprokkelen gaat rechtstreeks naar onderzoeken van het UMC (Ziekenhuis Maastricht). Er blijft niets (echt niets) aan de strijkstok hangen omdat iedereen die voor HFL werkt, dit op vrijwillige basis doet. Op de website www.HFL.nl is alle informatie te vinden.

Özcan kent beide kanten van het werken voor de HFL; natuurlijk vanuit zijn werkzaamheden als HFL-ambassadeur, maar ook als hartpatiënt. In 2016 werd Özcan getroffen door de beginfase van een hartinfarct; deze fase kenmerkt zich doordat er te weinig bloedtoevoer naar het hart is en dat daardoor de borstkas zich samentrekt. Özcan merkte dat er ‘iets niet goed was’ en is via de huisarts meteen in het UMC gedotterd.